Park Krajobrazowy „Mierzeja Wiślana”Park Krajobrazowy „Mierzeja Wiślana” powołano na mocy Uchwały Woje-wódzkiej Rady Narodowej w Elblągu z dnia 26.04.1985 r. W tej sprawie utworzenia parków krajobrazowych oraz obszaru krajobrazu chronionego na terenie województwa elbląskiego. W celu zachowania unikatowych w skali kraju walorów przyrodniczych, kulturowych, historycznych i krajobrazowych ochroną prawną objęto obszar o pow. 4410 ha. Park obejmuje wschodni fragment Mierzei Wiślanej na odcinku między Sztutowem, a granicą Polski znajdujący się na terenie gmin Krynica Morska i Sztutowo. Jest to wąski pas lądu zawarty między dwoma akwenami  Zatoką Gdańską i Zalewem Wiślanym.Składa się z ciągu wydm porośniętych nadmorskim borem sosnowym, miejscami mieszanym z dębem i bukiem. Zbiorowiska leśne stanowią 78% powierzchni Parku. Pozostałą część Mierzei Wiślanej do linii Przekopu Wisły (oraz część Żuław Wiślanych) obejmuje otulina, strefa ochronna Parku.Zabezpieczająca park przed wpływem szkodliwych czynników. Najważniejsze walory krajobrazowe Parku stanowią piękne, piaszczyste plaże oraz występujący na ich zapleczu wał wydmy przedniej. Także mozaika terenu o dużej dynamice rzeźby. Na szczególną uwagę zasługuje obecność potężnych wałów wydmowych oraz wilgotnych obniżeń pomiędzy nimi. Cenny element krajobrazu tworzą zróżnicowane morfologicznie wybrzeża Zalewu Wiślanego od niskich brzegów porośniętych szuwarami. Wysokie klify wydmowe oraz rozległe i piękne widoki poprzez Zalew, na strefę krawędziową Wysoczyzny Elbląskiej, a także mały udział te-renów zainwestowanych.

Z ogromną mozaiką ukształtowania powierzchni, związane są bogate walory przyrodnicze przejawiające się różnorodnością siedlisk roślinności oraz bogactwem flory i fauny. Badania prowadzone na terenie Mierzei Wiślanej w ciągu ostatnich 30 lat zaowocowały stworzeniem obszernej listy 753 taksonów roślin naczyniowych, spotykanych na omawianym terenie. Odnotowano też przeszło 200 gatunków porostów (Lenartowicz i in., 2001) oraz ponad 55 gatunków mszaków. Algo i mykoflora nadal nie została dostatecznie rozpoznana. Flora Mierzei Wiślanej jest unikatowa pod wieloma względami i odznacza się dużym stopniem naturalności, wyrażającym się przewagą składników rodzimych. Występuje tu pokaźna grupa gatunków rzadkich i zagrożonych wyginięciem w skali regionu i całego obszaru Polski, związanych z wrażliwymi i rzadkimi siedliskami. Są one niezwykle ważne ze względu na zachowanie bioróżnorodności naszego kraju. Wśród najcenniejszych elementów flory znalazły się nieliczne stanowiska reliktu glacjalnego zimoziołu północnego (Linnaea borealis). Stanowisko wymierającej na Pomorzu Gdańskim turówki wonnej (Hierochloë odorata), oraz ostatnie stanowisko gnidosza błotnego (Pedicularis palustris). Również  czworolista pospolitego (Paris quadrifolia) i jedyne w regionie stanowisko sałaty tatarskiej (Lactuca tatarica); licznie miejscami wystę-puje także ważna dla Wspólnoty Europejskiej lnica wonna (Linaria odora), gatunek endemiczny dla wybrzeży południowo-wschodniego Bałtyku. Łącznie stwierdzono 127 gatunków specjalnej troski w tym 101 zagrożonych i rzadkich w skali Pomorza Gdańskiego.